شعر مادرانه

پسر نازم به یمن وجود تو،بعد از مدتها،طبع شعرم زنده شد و چند سطری برایت نوشتم.باشد که یادگار بماند.

پسر نازم:

به یمن وجود تو،بعد از مدتها،طبع شعرم زنده شد و چند سطری برایت نوشتم.باشد که یادگار بماند.

حرفهایی از جنس باران

برایت می سرایم شعر شور انگیز باران را          و می دانم که میدانی   میان سینه ام تصویر چشمان تو پنهان است

گلم دنیای ما زیباست.        نگاهت سهم خوبی باد     و در فصل فراموشی      میان آدمکهای پر از تشویش و دلتنگی

میان شعرهای تا ابد سنگی  

برایت آرزو کردم که سرشار از خدا باشی.

نمی خواهم میان موج سرگردان طوفانها        خدایی کرده و خود ناخدا باشی.

نمی خواهم که سر مشقت غلط باشد          و راه روشن آینده ات زیبا گل مادر

پر از تصنیف های مبهم و تکرارهایی روی خط باشد.

میان وسعت نامردمی ها،مرد بودن را        ودر حجم گریبانگیر بی دردی و بی مهری     برایت نازنین،همدرد بودن را طلب کردم.

اگر روزی نصیب قلب آیینه،تلنگرهای سنگ و تهمت و تردید و غربت شد

دلت آیینه ای باشد و سهم سینه ات در هجمه انکار باورها             پر از شور غز لهای غمی آدینه ای باشد.

گلم طاها؛

اگر دنیا ز تفسیر قفس لبریز         و سهم آسمان دیده ها شب بود

پریدن را میان وسعت خورشید از خاطر مبر مادر