بی بهانه برای بهانه زندگیم

شبیه معجزه،مثل خورشید،زلال چون باران،آمدی.

شبیه معجزه،مثل خورشید،زلال چون باران،آمدی.

از آسمان ،از همسایگی خوشه پروین و کلبه فرشته.

آمدی از بهشت،با آیه های لبخند.

وه چه آمدنی نازنین پسرم.

مبهوت همهمه مبهم وجودت،دلم سرشار از ترنم شاعرانه مادری شد و اینگونه مادر شدم.

آمدنت بهانه ای بود تا خداوند بهشت را سنگ فرش قدمهایم کند و ارج نهد همه عشق مادرانه ام را.

پس سپاس نازنین پسرم که مرا شایسته نگاه مهربان خداوندی ساختی.سپاس که با وجودت بهشت را میهمان سرنوشتم کردی و مرا مادر کردی.

آمدم که بنویسم برای دوست داشتنت بهانه نمیخواهم.دوستت دارم بی بهانه ،بی دلیل. و این فقط هنر مادر است .

واما برای دوست داشتن مادر ،فرزند هزاران دلیل دارد که یک از یک زیباتر و شور انگیز تر است.

مادر خوبم:

برای همه لطف های بی دریغ دوستت دارم.بر دست تو و همه مادران مهربان بوسه میزنم.