برای زخمهای دلت خاتون

غمت تمامی ندارد بانو ....

غمت تمامی ندارد بانو.باید مادر باشی و داغ سینه رباب را بفهمی.

این روزها گاه و بیگاه ،اشک را میهمان دیده ام می کند ،غم تشنگی ناز دانه ات خاتون.

چه سخت است ،کودکت ،تشنه با لالایی دشنه بخوابد و قتلگاه خوابهای شیرینش دستهای پدر باشد.

رباب،بانوی زخم خورده قاموس نامردان:

کاش لایق بودم و شانه های شرمنده ام ،لختی میزبان اشکهای غریبانه ات میشد و صدایم ،طنین بغض فرو خورده حنجر زخم خورده مولایم میشد.

محمدم:

نازدانه مادر ،بودنت برایم تجسم هزاران حس خوب است و یک احساس تلخ.

هرگاه تشنه میشوی و سیرابت میکنم ،تشنگی تو برطرف میشود و دل من جرعه جرعه از درد لبریز.

عزیز دلم:

قصه غریبی است ،قصه عطش و آتش.قصه حنجر و خنجر،نور و تنور .

قصه غم انگیزی است غصه تب و تاب ،خرابه و خواب ،زینب و داغ سهمگین رباب.

پسرم :

امسال هم چون سال گذشته ،دهه نخست ماه محرم را به مسجد دانشگاه شیراز رفتیم و زیر خیمه گاه مولای مظلوممان حسین (علیه السلام) ،با امام عصر هم ندبه شدیم.

باز هم به رسم ادب و ارادت ،هرشب صورت نازنینت را به بیرقهای عزا مالیدم وتو چه معصومانه و زیبا ،بوسه را میهمان علم سوگ مولا میکردی.

امید همیشه ام این است که لباس نوکری اباعبدالله  و سربازی ولی عصر را برتنت بپوشانم.

گل مادر:

حسینی بیندیش ،حسینی زندگی کن و شعار و شعور حسین را سرمشق همه لحظه هایت قرار بده عزیز مادر.